Հեռախոսային անքաղաքավարություն

Աշխատանքի բերումով այնպես է լինում, որ հաճախ եմ տարպեր ընկերություններ և պետական կառույցներ զանգահարում: Ու մեկ մեկ լինում է, որ համարը հավաքելուց սխալվում ենք և հենց այդ կառուց չենք զանգահարել ու հենց պատասխանում են զանգին ու ասում ԱԼԼՈ պայթելս գալիս է: Կարծես ալարում են ասեն` օրինակ Երևանի քաղաքապետարան կամ այս ինչ նախարարություն, կամ էլ լյա լյա լյա ընկերություն, կարծես թե հեռախոսավարուհիներին սուրճ խմելու և մունաթ գալու համար են վճարում:

Սա գալիս է այն բանից որ գործարարային էթիկան դեռ չի զարգացել Հայաստանում:

Հանրայինի վարկանիշն էլ ընկավ:

            Չնայած աշխատանքի ժամ է, բայց 5 րոպեով պետք է շեղվեմ ու գրեմ այն մասին թե ինչ պատահեց:
Ինձ պետք էր Հայ Ասպետ հաղորդման կոնտակտները, և ինչպես ցանկացած նորմալ մարդ զանգում եմ Հանրային Հեռ.
տուուուուուուու
-Ալո,- պատասխանում է հաճելի ձայնով հեռախոսավարուհին:
-Բարև Ձեզ, ես ուզում էի Հայ ասպետ հաղորդման պատասխանատուի հետ կապնվել, – ասում եմ ես:
– Հեռախոսահամար չունենք:
– Բայց ախր, դա հեռարձակվում է Ձեր հեռուստաալիքով, – զարմացած հարցրի ես:
– հետո ինչ, իրենք հեռախոսի համար չեն թողել, համ ել լենտը բերում են, մենք էլ եթեր ենք տալիս, ԸՆԳԵՐ ջան:

Ու  դնում է հեռախոսը:

Այստեղ առնազն երեք պատճառով կաելի է տակառ գլորել Հանրայինի վրա`
1. Անմակարդակ հեռախոսավարուհի,
2. Իրենց պարտնյորների կոնտակտները դաժե չունեն,
3. եւ էլի անտակտ հեռախոսավարուհի: